Τα tantrums είναι δυνατά και ξαφνικά συναισθηματικά ξέσπασματα από την πλευρά του παιδιού. Τα παιδιά σε tantrum μπορεί να ουρλιάζουν, να χτυπιούνται, να κλαίνε ή να γίνονται ασυνάρτητα, ενώ συχνά πέφτουν στο πάτωμα. Αυτό συμβαίνει διότι οι τρόποι που έχουν τα μικρά παιδιά να διαχειρίζονται τα μεγάλα συναισθήματά τους είναι πολλές φορές ανεπαρκείς στις διάφορες συνθήκες της πραγματικότητας καθότι ανώριμοι ακόμη. Δεν επιζητούν μέσω των tantrums απλά την προσοχή αλλά επικοινωνούν την δυσκολία τους να λεκτικοποιήσουν αυτό το τόσο μεγάλο που τους συμβαίνει. Μια τέτοια εμπειρία είναι πολύ δυνατή και έντονη τόσο για ένα παιδί όσο και για ένα γονιό που γίνεται μάρτυρας αυτής.
Η εξαιρετική ψυχαναλύτρια Joan Raphael-Leff επισημαίνει ότι όταν ένα παιδί βρίσκεται σε tantrum χάνει από τα μάτια του όλα τα καλά εκείνη τη δεδομένη στιγμή. Αυτό που συχνά παραβλέπεται, όπως αναφέρει, είναι η επίδραση που έχει το συναισθηματικό φορτίο των tantrums στους φροντιστές του μικρού παιδιού και όλα τα άγρια συναισθήματα που προκαλούνται στους μεγάλους.
Ένα παιδί που ουρλιάζει αυξάνει κατακόρυφα τα επίπεδα άγχους και στα δύο μέρη. Είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα ξεσηκώνει τους «τρομερούς βρυχηθμούς» των ενηλίκων από την παιδική τους ηλικία. Αυτό οδηγεί σε μια αντιπαράθεση όπου τα άγρια συναισθήματα του γονέα συναντούν τα άγρια συναισθήματα του παιδιού, το άγχος αυξάνεται και μόλις υποχωρήσει ο θυμός, κυριαρχεί η ενοχή.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους οι γονείς μπορούν να διαχειρίζονται τις εκρήξεις του παιδιού τους. Τα ξεσπάσματα θυμού των παιδιών κάνουν κάποιους γονείς να κλιμακώνουν, άλλους να αποσύρονται ενώ άλλοι εκφράζουν λεκτικά όλα τα ανάμεικτα συναισθήματα που βιώνουν. Η Raphael-Leff περιγράφει πως αυτό αφορά άμεσα τις παιδικές εμπειρίες των γονέων και το πώς κάποτε τα δικά τους μεγάλα συναισθήματα αντιμετωπίστηκαν.
Εάν οι εκρήξεις του παιδιού βιώνονται ως υπερβολικά εκτός ελέγχου, είναι σημαντικό αυτό να συζητηθεί με έναν εκπαιδευμένο ψυχοθεραπευτή ώστε να γίνει μια προσπάθεια να ονομαστούν τα συναισθήματα που μπορεί κάλλιστα να κρύβονται στη συναισθηματική σφαίρα του γονέα. Αυτό θα επιτρέψει στο γονέα να κάνει ένα διαχωρισμό των δικών του συναισθημάτων από τα συναισθήματα του παιδιού και έτσι να διευκολυνθεί τόσο στον έλεγχο όσο και στη διαχείριση των συναισθημάτων και τη συνειδητή επιλογή της γονεϊκής του ταυτότητας.
Η διαχείριση των tantrums από το γονέα δεν αφορά σε καμμία περίπτωση την προσπάθεια ελέγχου του συναισθήματος του θυμού που φέρνει το παιδί αλλά χρειάζεται να αφορά τη διαχείριση του πόσο θυμωμένο κάνει το γονέα να νιώθει το ξέσπασμα του παιδιού. Είναι σημαντικό να διατηρείται ο έλεγχος του συναισθήματος από την πλευρά του γονέα όταν τα συναισθήματα από την πλευρά του παιδιού είναι εκτός ελέγχου. Αυτό είναι και το πιο σπουδαίο βήμα που έχει να διανύσει ο γονέας. Και πρόκειται για διάνυση μιας μεγάλης απόστασης συχνά διότι απαιτείται εκπαίδευση, προσπάθεια, συνειδητή σκέψη, κατάργηση των μαθημένων τρόπων αντίδρασης από προηγούμενες γενιές και αυτεπίγνωση.
Σε μια ζούγκλα μπορεί να σκεφτεί κανείς να παλέψει με τα άγρια, πιστεύοντας πως θα καταπιούν τα δικά του ήμερα. Τί κι αν τα αφήσει να υπάρχουν, να τα παρατηρήσει, να πάρει και μια απόσταση από τα δικά του ήμερα που ίσως και να χουν και άγρια μέσα; Και όταν τα αγκαλιάσει ίσως να μην είναι τόσο επικίνδυνα, ίσως και να έχουν εξημερωθεί λιγάκι, και παράλληλα με αυτή τη διαδικασία εξοικείωσης με τη ζούγκλα, ένας μικρός ταρζάν να έχει ακουστεί, να έχει νιώσει αποδεκτός, αγαπητός ακόμη και στα άγριά του και με τη σειρά του και εκείνος στα δικά του τα παιδιά να επαναλάβει αυτό το βίωμα, γεμάτος αγάπη και ευγνωμοσύνη που οι γονείς του κατάφεραν να κάνουν χώρο και γι΄αυτά τα τόσο τρομακτικά ζώα που τότε κατοικούσαν μέσα του.
Βιβλιογραφία
https://childpsychotherapy.org.uk/resources-families/understanding-childhood/tempers-tears
https://www.goodtherapy.org/blog/psychpedia/tantrum
https://www.bambanani.biz/the-deeper-meaning-behind-where-the-wild-things-are/